Leśnictwa Leśnictwa

Od 1.01.1987 roku leśniczym jest mgr inż. Janusz Zieliński. Podczas uroczystych obchodów Majówki Leśników na Świętej Górze Polanowskiej w dniu 31 maja 2019 r. leśniczy Janusz Zieliński otrzymał z rąk Pani Minister Małogrzaty Golińskiej oraz Dyrektorów Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinku odznaczenie Kordelas Leśnika Polskiego.

Podleśniczy Tomasz Dmowski w kancelarii leśnictwa

Powojenna historia leśnictwa Stara Brda to czasy wielu transformacji, zarówno terytorialnych jeżeli chodzi o granicę leśnictwa jak i podziałów administracyjnych. Dzieje te zawarł w swojej powieści „Wiatrołomy" pisarz Eugeniusz Paukszta, którego w latach 1958-61 gościł w leśniczówce pierwszy powojenny leśniczy leśnictwa Stara Brda pan Albin Górczyński. On też był pierwowzorem głównego bohatera tej powieści, Pawła Kondrackiego. I mimo, że jak każda powieść zawiera sporo fikcji literackiej, to posiada opisy wielu autentycznych osób, miejsc i zdarzeń, łatwych jeszcze dziś do identyfikacji. Na pamiątkę pobytu w tych stronach, w 2008 roku została odsłonięta przez syna pisarza, Dominika Pauksztę, tablica pamiątkowa. Znajduje się ona na ścianie dawnej leśniczówki, w której autor mieszkał. Obecnie jest tu gospodarstwo agroturystyczne państwa Łęgowskich.

Dzisiejsza powierzchnia leśnictwa wynosząca 1753,84 ha. obejmuje w 2/3 drzewostany na gruntach porolnych. Są to bory sosnowe, głównie na siedlisku Bśw i BMśw. Żyźniejsze siedliska stanowią niewielką część leśnictwa i skupione są wzdłuż rzeki Brdy, która dzieli leśnictwo na dwie części. Tam też, w oddz. 89 i 90, występuje największa w nadleśnictwie grupa pomników przyrody dębu szypułkowego.

Zlokalizowana tu jest też jedna z ostoi bioróżnorodności.

Teren leśnictwa jest pofalowany tworząc miejscami wąwozy o dość stromych skarpach. Malownicze z wyglądu, utrudniają zwykłą codzienną pracę szczególnie w czasie roztopów. Tworzą jednak swoiste mikroklimaty pozwalające na wprowadzanie miejscami gatunków liściastych i dające warunki do bezpiecznego bytowania zwierzyny.

Ze względu na duży udział w powierzchni leśnictwa gruntów porolnych rokrocznie musimy likwidować szkody w drzewostanach spowodowane przez wiatry, owady i grzyby . Rozmiar pozyskania z tzw. użytków przygodnych stanowi w niektórych latach nawet 1000-1200 m3.

Na zdjęciu leśniczy Mateusz Jakubowski (z prawej) oraz zawsze uśmiechnięty podleśniczy Artur Wera, który pomaga w leśnictwie Kamionka.

Leśniczówka leśnictwa Kamionka położona jest ok 6 km od miejscowości Bielsko w kierunku Starej Brdy. Płynąca w pobliżu rzeczka, która nadaje nazwę leśnictwu - Kamionka, oraz otaczające lasy nadają temu miejscu niezwykły leśny klimat.

Obecna powierzchnia leśnictwa to 1764 ha. Z tego duża część to lasy porolne. To znaczy, że posadzone zostały na gruncie, gdzie wcześniej były pola uprawne. W pierwszym, a nawet drugim pokoleniu lasu, na takim terenie występują znaczne szkody od grzybów, owadów lub wiatrów. Dlatego sporą ilość drewna pozyskujemy z cięć przygodnych. Jedną z metod ochrony takich drzewostanów jest wprowadzanie do nich podszytu. Rozwiązanie to zastosowane jest na kilkudziesięciu hektarach na terenie leśnictwa w formie posadzonych buków.

W innej części leśnictwa, gdzie płynie wspomniana rzeczka, znajdują się żyźniejsze tereny. Rosną tu już okazałe buki i dęby. Różnica jest bardzo widoczna.

Mój wierny psi przyjaciel Dino. Codziennie rano wita mnie i "pomaga" w założeniu butów. Nieraz słyszałem: "Psa już masz to teraz możesz wziąć się za myślistwo". Jednak zawsze odpowiadam, że wolę wędkę i łowić ryby.

Jako podleśniczy byłem odpowiedzialny za prowadzenie w nadleśnictwie punktu obserwacyjnego rozwoju brudnicy mniszki. Zadanie to polegało na odnalezieniu złóż jajowych tego owada, które przez zimę znajdują się w spękaniach kory. Na trzech drzewach, ze zlokalizowanymi złożami umieszcza się opaski z lepem. Wiosną, gdy dni stają się coraz cieplejsze, z jaj wylęgają się gąsienice. Głodne wędrują w korony drzew gdzie żerowałyby na igłach, lecz posmarowany wcześniej lep skutecznie im to uniemożliwia. Codziennie należało przeliczyć ilość gąsienic pod lepem. Dzięki temu można określić zagrożenie dla lasów ze strony tego owada i ustalić przybliżony czas wykonania ewentualnych zabiegów lotniczych.

Na zdjęciu kolejno: młode gąsienice po wylęgu, samica i tzw. egzuwie, samiec w formie czarnej, drzewa z opaskami lepowymi.

Tak wyglądają buty gdy intensywnie pyli sosna i jednocześnie kwitną jagody. Nektar z kwiatów przykleja się do butów i spodni, a pyłek osiada na nich. Wystarczy pół godziny chodzenia przez jagodziny i proszę, warstwa ochronna zapewniona.

Nie często podczas pracy trafia się takie znalezisko. Samce jelenia rok w rok gubią i odbudowują swoje poroże. Starsze, gdy czują że zbliża się czas zrzucania ich "korony", specjalnie starają się jej pozbyć. Tak najprawdopodobniej było w tym przypadku.

Taki widok zawsze cieszy.

Coś o mnie:

Od dziecka fascynowałem się lasem. Zbierając jagody i grzyby, zadawałem sobie pytania jak to właściwie z nim jest. Tu rosną małe drzewka w rządkach, tam większe a obok jest już duży las. Wraz z wiekiem w głowie rodziło się coraz więcej pytań. Moje zainteresowanie naturą zauważył dziadek, który podpowiedział wybór szkoły leśnej. Tak też się stało. W Technikum Leśnym znalazłem odpowiedzi na moje pytania. To był strzał w 10-tkę! Po szkole odbyłem roczny staż w Nadleśnictwie Niedźwiady. W tym czasie przez spory czas pracowałem w leśnictwie Kamionka, pod okiem ówczesnego Leśniczego Henryka Kulasa i Podleśniczego Andrzeja Chodania. Już wtedy miałem okazje poznać tutejsze lasy. Po stażu zostałem podleśniczym w leśnictwie Żołna. W tym czasie dokładnie poznałem pracę w lesie, a Leśniczy Janusz Dorawa przekazał mi bezcenną wiedze na temat leśnictwa. Dzięki temu wszystkiemu od dnia 24.06.2020 przejąłem funkcję leśniczego leśnictwa Kamionka.

A po pracy... Przez moje zainteresowania dużo czasu spędzam aktywnie na świeżym powietrzu. Uwielbiam jazdę na rowerze, spacery z psem, spływy kajakowe po Brdzie, wyjazdy pod namioty. Interesuje się wędkarstwem. Gdy nadarza się okazja do podniesienia poziomu adrenaliny nie waham się ani chwili, co widać na fotografii.

Tutaj skaczemy do górskiej rzeki z 8 metrów. Po chwili udało mi się wdrapać z powrotem i skoczyć jeszcze raz. Mam za sobą skok na bungee z 90 metrów, a jednym z marzeń jest skok ze spadochronem.

Darz bór i do zobaczenia w lesie

Historyczny opis leśnictwa Kamionka (aktualny do lipca 2020r.):

Od lewej Leśniczy Henryk Kulas z nieodłącznym podleśniczym Andrzejem Chodaniem.

Nadleśnictwo Niedźwiady – ojciec Jan Kulas trzeci od prawej,  jak syn, zawsze pogodny.

Leśniczy (z lewej) z podleśniczym (po środku) znają się od zawsze. Razem w piaskownicy jeździli ciągnikami, razem próbowali jak smakują papierosy, wspólnie ganiali po okolicznych lasach.

Pan Henryk zapytany o wspomnienia z dzieciństwa opowiada jak z Andrzejem znaleźli pod świerkiem w 145 oddz. karabin maszynowy MG-34.

Nie mogli sobie poradzić, żeby zdobycz przetransportować bliżej domu, więc z pomocą przyszła młodzieńcza fantazja żeby wykorzystać do ciągnięcia psa Bobika.

Chłopcy trochę się bali o życie ulubieńca, ale ostatecznie karabin uwiązany za lufę i umocowany do obroży został zawleczony do domu. Na szczęście przygoda zakończyła się dla wszystkich szczęśliwie…

Po skończonej podstawówce młode chłopaki razem wybrali się do szkoły leśnej w Warcinie. Henryk o głowę wyższy wylądował w ostatniej ławce razem z Romanem Ramionem – obecnym burmistrzem Miastka. Andrzej, wyraźnie niższy, trafił bliżej nauczycieli.

Po szkole razem rozpoczęli prace w Nadleśnictwie Niedźwiady u Nadleśniczego Kaczmarka, oboje trafili do biura.

Po roku ich drogi się rozeszły – Henryk trafił do Leśnictwa Rudniki. Później był technologiem i kierował 12-sto osobową grupą ścinkowo-zrywkową. Wreszcie został leśniczym w Leśnictwa Załęzie, gdzie dodatkowo prowadził szkółkę, nie mając żadnego podleśniczego. Po wizycie inspektora z zarządu dostał aż trzech podleśniczych

Później była restrukturyzacja. Szkółka stała się osobnym gospodarstwem i pojawiło się leśnictwo Kamionka, gdzie Henryk Kulas do pełnił rolę leśniczego do 23.06.2020 r.

Andrzej Chodań– jako podleśniczy, pracował w Pustowie i innych leśnictwach. Związany ze swoim gospodarstwem w Załęziu nie przyjął propozycji leśniczowania (co wówczas wiązało się z przeprowadzką). Został ostatecznie podleśniczym w Kamionce, gdzie doskonale uzupełniają się z kolegą leśniczym.

Rzeka Kamionka daje nie tylko nazwę leśnictwu. Podkreśla jego charakter jako terenu urozmaiconego wąskimi i długimi łąkami oraz tu i ówdzie rozsianymi żyźniejszymi buczynami.

Nowa Brda 11
77-320 Przechlewo

Podleśniczy Brudecki Bogusław, tel. 602 429 340

Leśniczy Waldemar Jeżewski przy "Dębie Papieskim" w Nowej Brdzie.

Charakter leśnictwu Nowa Brda nadaje okalająca je od południa rzeka Brda, przecinająca wpół rzeka Modra oraz rozrzucone po całym terenie jeziora. Przeważają tu bory sosnowe, jednak liczne łąki i pastwiska przełamują krajobraz oraz wzbogacają ekosystem.

Miejsce biwakowania nad Jeziorem Płociowym.

Nurogęsi i kaczki krzyżówki na Jeziorze Kruczym.

W leśnictwie Nowa Brda licznie występują płaty borów bagiennych, które w głównej mierze przyczyniły się do wprowadzenia na całym obszarze leśnictwa formy ochrony przyrody Natura 2000.

Inną formą ochrony jest rezerwat „Bagnisko Niedźwiady", w którym zostało zachowane torfowisko wysokie z rzadkimi roślinami reliktowymi i sosnami w wieku ok. 200 lat.

Rezerwat jest zbiornikiem retencyjnym porośniętym borem sosnowym, który w naturalnym cyklu odnawia się i zamiera.

Ze względów historycznych, ważnym dla nadleśnictwa obiektem chronionym jest położony w miejscowości Niedźwiady pomnik ochrony przyrody, który w okresie międzywojennym stanowił nazwę nadleśnictwa – „Niedźwiedzi Dąb".

Pomnik przyrody - "Niedźwiedzi Dąb".

Oprócz przyrody ożywionej w leśnictwie Nowa Brda chronione są też elementy dawnej kultury – stanowiska dokumentacyjne w postaci kurhanów.

Kurhany w leśnictwie Nowa Brda

Różnorodność przyrodnicza sprzyja występowaniu licznych gatunków roślin i zwierząt chronionych, na co dowodem są dobrze czujące się tu raki szlachetne:

Mając na uwadze rozwiniętą ochronę przyrody, prowadzona jest gospodarka leśna przy udziale pracowników zakładów usług. Długoletnia współpraca z miejscowymi pracownikami firmy „Jodła" owocuje dobrą atmosferą i zaufaniem podczas wykonywania codziennych zadań.

Odnowienie zrębu - sadzenie sosny "pod kosztur".

Poszukiwania gąsienic brudnicy mniszki w koronie ściętego drzewa.

Przygotowanie choinek w leśnictwie Nowa Brda na Święta Bożego Narodzenia.

Nowa Brda – mała miejscowość, która nadała nazwę leśnictwu, w dawnych czasach była rozwiniętą osadą. Przepływająca Brda, umożliwiła budowę zbiornika wodnego w celu wykorzystania energii wodnej. Powstała tu papiernia, tartak i młyn, a transport wyprodukowanych dóbr umożliwiała rozwijająca się w późniejszym czasie kolej.

Z historią Nowej Brdy można zapoznać się klikając powyższe zdjęcie tablicy.

Najnowszą historię Nowej Brdy buduje kilkanaście lat temu postawiony obelisk upamiętniający spływy kajakowe Papieża Jana Pawła II.

Nadleśniczy, wraz z leśniczymi, składa kwiaty na obelisku (2006 r.).

Znaczenie historyczne ma również to, że wychowywała się tu śp. Maria Kaczyńska – żona Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, która była córką leśniczego leśnictwa Nowa Brda, Czesława Mackiewicza.

Klikając na zdjęcie można zapoznać się z artykułem "Pierwsza Dama z Nowej Brdy" zamieszczonego 16 kwietnia 2010 r. w Dzienniku człuchowskim.

Pasją leśniczego, oprócz prowadzenia leśnictwa, jest łowiectwo, hodowla gołębi i wędkarstwo.

Złotomedalowy okoń 2,31 kg złowiony w 2011 r.

Na zdjęciu leśniczy Andrzej Dyngosz (z lewej) oraz podleśniczy Michał Cieślak podczas przeglądu lip.

W dniu 15. października minęło już 5 lat od posadzenia "Alei lipowej" na pamiątkę 100. lecia odzyskania niepodległości. Lipy mają się dobrze, co prawda zgubiły już na zimę liście, ale na wiosnę aleja znowu się zazieleni. To jest miejsce, na którym kiedyś przebiegała granica polsko-niemiecka. Panuje tu specyficzna atmosfera, która o każdej porze roku zachęca do spaceru i zadumy nad historią naszej ojczyzny.

Zabezpieczone przez zwierzętami drzewko lipy.

Na zdjęciu świętej pamięci leśniczy Jerzy Żeromski (po lewej stronie) i obecny leśniczy Andrzej Dyngosz przy pracy w terenie.

Funkcję podleśniczego w leśnictwie Lipczynek pełni Michał Cieślak, na zdjęciu podczas szacowania szkód w młodniku sosnowym.

Michał Cieślak pracę w Nadleśnictwie Niedźwiady zaczął na stanowisku robotnika leśnego w Leśnictwie Stara Brda. Pracę w Lasach Państwowych rozpoczął na stażu w Nadleśnictwie Pułtusk. Ukończył studia inżynierskie i magisterskie na kierunku leśnictwo w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Pasją do lasu i przyrody zaraził go jego dziadek Stanisław strażnik łowiecki. W wolnym czasie oddaje się swojemu hobby jakim jest wędkarstwo.

Sandacz złowiony w zalewie w Makowie Mazowieckim

Fotografia przedstawia Jezioro Lipczyno Wielkie. Z jeziora wypływa rzeka Lipczynka, która stanowi malowniczy dopływ rzeki Brdy. Jezioro zajmuje obszar 155 ha z największą głębokością 29,7 m. Wzdłuż brzegu urokliwe leśne ostępy. Jezioro bogate w ryby między innymi: szczupak, okoń, lin, węgorz, płoć, sielawa.

Ośrodek wypoczynkowy przy Jeziorze Lipczyno Wielkie. Powstał w latach 70-tych XX w.. Prężnie działał do lat 90-tych. Obecnie chyli się ku upadkowi.

Na wyżej przedstawionych zdjęciach fragmenty linii kolejowej Człuchów - Miastko, powstałej na początku XX w., przebiegającej także przez Leśnictwo Lipczynek. Głównie linią tą odbywał się transport drewna do zakładów przerobu. Służyła też do transportu drewna przetworzonego w tartakach w Nowej Wsi i Bielsku. Przy trakcji kolejowej istniały także składnice drewna: w Sąpolnie, Nowej Brdzie, Bielsku. Linia kolejowa została zlikwidowana w latach 90-tych XX w.

Na zdjęciu Jezioro Łabędzie położone w centrum Leśnictwa Lipczynek. Wokół jeziora cenne siedliska przyrodnicze boru mieszanego bagiennego stanowiące ostoje różnorodności biologicznej. Całość tworzy bardzo malowniczy krajobraz. Jezioro stanowi własność prywatną.

Fragment rzeki Brdy przebiegającej przez Leśnictwo Lipczynek i stanowiącej północną granicę leśnictwa. W okresie wiosenno-letnim jest miejscem licznych spływów kajakowych. Rzeka stanowi także schronienie dla licznie występującej populacji bobra europejskiego - ślady żerowania bobra widoczne na zdjęciu.

W leśnictwie występują siedliska torfowe (około 10% powierzchni leśnictwa). Torfowiska są charakterystycznym składnikiem wilgotnego klimatu umiarkowanego i chłodnego. Powstają z reguły na podłożu trudno przepuszczalnym, a więc tam gdzie są zbiorniki wodne. Są porośnięte przez liczne zbiorowiska roślin bagiennych i łąkowych, których obumarłe szczątki ulegają stopniowo przekształceniu w torf. Na zdjęciu torfowisko wysokie (ombrofilne) z rosnącymi w skrajnych warunkach sosnami liczącymi sobie 167 lat. Torfowiska wysokie powstają w zbiornikach bezodpływowych pod wpływem nieruchliwych i ubogich w sole mineralne wód opadowych. Sprzyja im więc wilgotny klimat z wysokimi opadami w ciągu roku. Charakteryzuje je skrajne ubóstwo siedlisk i odpowiadający im szczególny skład florystyczny. Mogą tu egzystować tylko najmniej wymagające rośliny. Charakterystyczny jest zespół roślinny mszar kępowo-dolinkowy, zbudowany głównie z mchów torfowców, na kępach których rosną krzewinki: bagno zwyczajne, borówka bagienna, bażyna czarna, wełnianka pochwowata czy też płożąca się żurawina błotna.

Na terenie Leśnictwa Lipczynek gospodarują dwa koła łowieckie: Koło Łowieckie "Głuszec" oraz Koło Łowieckie "Lasy Warszawa". Na zdjęciu urządzenia łowieckie wraz z pasem zaporowym.

Przechlewko 1
77-320 Przechlewo

Podleśniczy Habułyk Piotr 602 400 513

Od lewej leśniczy Maciej Horała w towarzystwie emerytowanego leśniczego Tadeusza Dorszyńskiego

Emerytowany Leśniczy Leśnictwa Przechlewko Tadeusz Dorszyński.

Myśliwy oraz hodowca posokowców. Realizując swoją łowiecką pasję był również prekursorem przywrócenia głuszca na te tereny. Przy współudziale Okręgowej Rady Łowieckiej w Słupsku oraz Nadleśnictwa Niedźwiady na zapleczu leśniczówki zbudowane zostały woliery dla ptaków. W 1991 roku sprowadzono ze Szwecji 2 koguty i 4 kury głuszca. Występujące tu kiedyś głuszce były przedmiotem chluby tutejszych leśników i myśliwych. Niestety mimo usilnych prób i wysiłków introdukcja tego wspaniałego kuraka nie udała się.

Powiodły się natomiast próby z muflonem. Zwierzę to kojarzone z terenami górskimi znalazło na tutejszym terenie wspaniałe warunki do swego rozwoju. Było to możliwe dzięki głębokiemu zaangażowaniu Łowczego Koła Łowieckiego Głuszec – Pawła Friese oraz Prezesa Tadeusza Dorszyńskiego. Sprowadzając tu w 1991 roku pierwsze tryki i owce nikt nie przypuszczał, że w tak krótkim czasie zdołają się przystosować do nowych warunków bytowania. Niestety na dzień dzisiejszy muflonów w Przechlewku już nie spotkamy. Populacja nie przetrwała, zwierzęta prawdopodobnie zostały wytrzebione i przegonione przez wilki, które zadomowiły się tu na dobre.

A wszystko to w cieniu Leśniczówki Przechlewko, gdzie już w drugim pokoleniu leśników gospodaruje Pan Tadeusz Dorszyński. Gospodarstwa oczywiście strzegą psy, a w domu krząta się gospodyni, Pani Brygida. Szczególną troską otoczona jest kancelaria. Jej wystrój, niczym sprzed stu lat, urzeka niepowtarzalnym klimatem i pięknem. Jedynie rejestrator leśniczego i telefon komórkowy świadczą, że to codzienne miejsce pracy leśniczego.

Wśród natłoku codziennych obowiązków Pan Tadeusz zawsze znajdzie czas dla odwiedzających to Centrum Edukacyjne gości. Na spotkaniach z uczniami potrafi sugestywnie wprowadzić wszystkich w leśny świat. Przedstawić jego zależności, a przy okazji zawołać dzika i podrapać go po grzbiecie. Ale czy mogło by być inaczej, jeśli się mieszka w takim miejscu.

Zapraszamy do obejrzenia filmu zrealizowanego zimą 2010 r. w Leśnictwie Przechlewko.

Od 1 września 2017 roku leśniczym w leśnictwie Łękinia jest Ewelina Magdalena Cupa- absolwentka Technikum Leśnego w Tucholi, WSZŚ w Tucholi oraz UP w Poznaniu. Pracę zawodową rozpoczęła w październiku 2006 roku w Nadleśnictwie Przymuszewo (RDLP Toruń) jako stażystka.

Pracę w Nadleśnictwie Niedźwiady rozpoczęła w marcu 2008 roku jako robotnik pomocniczy, następnie podleśniczy. We wrześniu 2013r. dołączyła do obsady Leśnictwa Łękinia jako podleśniczy.
Zamiłowanie do pracy leśnika wyniosła z domu rodzinnego, które ojciec Mieczysław wpajał jej od najmłodszych lat. Pani Ewelina jest trzecim pokoleniem leśników w rodzinie, oprócz taty w Lasach Państwowych pracował również jej dziadek Kazimierz- gajowy, a następnie sekretarz nadleśnictwa.
Ojciec zaraził ją również pasją łowiecką oraz zamiłowaniem do wędkarstwa morskiego.

Prywatnie Pani leśniczy związana jest również z Ochotniczą Strażą Pożarną w Koczale, w której od maja 2015 roku pełni funkcję Kronikarza. Od stycznia 2016 roku jest opiekunem Młodzieżowej Drużyny Pożarniczej oraz od marca 2016 r. również członkiem Zarządu OSP, w którym pełni funkcję sekretarza.
Praca z młodzieżą w straży pożarnej jest świetną okazją szerzenia wiedzy leśnej i uwrażliwiania na potrzeby lasu- co też należy do obowiązków każdego leśnika. Nie obca podopiecznym jest wiedza z zakresu ochrony przeciwpożarowej lasów oraz systemu alarmowania podczas powstania pożaru na terenie leśnym.

Bo bycie strażakiem to nie tylko gaszenie pożarów- ale również dbanie o lokalne środowisko- po akcji sprzątania brzegów jeziora Resko wraz z dziewczynami z MDP Koczała.

Od 1 kwietnia 2018r. do obsady Leśnictwa Łękinia jako podleśniczy dołączył Krzysztof Ignalski- absolwent Technikum Leśnego w Tucholi oraz Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu na wydziale Leśnictwo. Pan Krzysztof ukończył staż zawodowy w Nadleśnictwie Trzebielino, w którym to również później pracował na stanowisku robotnika pomocniczego. Zamiłowanie do pracy w lesie wyniósł z domu rodzinnego, gdyż również wychowywał się w leśniczówce. Pan Krzysztof jest czwartym pokoleniem leśników w rodzinie. Pomoc tacie w pracy leśniczego zaowocowała wybraniem przyszłego zawodu oraz zainteresowań. Podleśniczy każdą wolną chwilę spędza w lesie- po za pracą zawodową umiłował sobie szczególnie polowania.

Od 2009r. do 2016 r. leśniczym w Leśnictwie Łękinia był Bernard Szypryt. Od 1980 r. związany zawodowo z lasami Nadleśnictwa Niedźwiady. Pracę rozpoczynał w leśnictwie Żołna u leśniczego Emanuela Jankowskiego, zastępując odchodzącego na emeryturę swojego ojca Feliksa Szypryta- gajowego.

Od lewej: Bernard Szypryt, Antoni Świostek- naczelnik wydziału kadr GDLP  oraz leśniczy Emanuel Jankowski

Pan Feliks zaczął pracę jako gajowy zaraz po drugiej wojnie i przepracował na swoim stanowisku do 1980 r. przekazując pałeczkę synowi Benkowi.

Gajowy Feliks Szypryt wraz z zięciem Alfonsem.

Wielką pasją leśniczego Benka Szypryta jest łowiectwo. Godzinami można słuchać jego opowieści o ogromnym odyńcu, chowającym się w szuwarach czy chmarze byków bezszelestnie przeciskających się przez drągowinę sosnową.

Jego drugim bakcylem jest zamiłowanie do rolnictwa. Wraz z małżonką Panią Bożenką prowadzą gospodarstwo rolne. Chów bydła oraz uprawa gruntów ornych sprawia mu ogromną frajdę. Wsiadając na swój ciągnik zapomina o całym, otaczającym go świecie.

Leśnictwo Łękinia w obecnej formie ukształtowało się w 2003r. przejmując tereny byłego Leśnictwa Wrzosy. W 2013 r. przejęło kilka oddziałów sąsiadujących z gruntami wsi Koczała od Leśnictwa Bielsko. Obecna powierzchnia leśnictwa wynosi 1635,60 ha.

Obszar podległy leśnictwu jest typowym przykładem drzewostanów sosnowych rosnących na gruntach porolnych. Drżącym na samą myśl o trzech głównych złoczyńcach, jakimi są: chrząszcz z rodziny bogatkowatych- przypłaszczek granatek oraz grzyby uszkadzające korzenie: opieńkowa zgnilizna korzenia oraz huba korzeniowa.

Osłabione przez grzyby korzenie poddają się nierównej walce z silnymi podmuchami wiatru, które powodują ich wywracanie się. Proces ten sprzyja powstawaniu licznych wywrotów oraz złomów- te nieuprzątnięte w czas stają się tykającą bombą biologiczną, zwabiającą całą rzeszę szkodników owadzich zasiedlających osłabione drzewa i powodujących ich zamieranie.

Dodatkowym obciążeniem w leśnictwie jest gospodarowanie w młodnikach zajmujących ¼ powierzchni całego leśnictwa, powstałych w skutek zalesienia 300 ha gruntów porolnych. Cały ten kompleks młodego pokolenia lasu stanowi poligon doświadczalny, gdzie są testowane różne warianty przygotowania gleby i składu gatunkowego.

Głównym gatunkiem lasotwórczym jest sosna zwyczajna.  Latem oraz jesienią, dzięki jej udziałowi, lasy wzbogacają się o mnóstwo grzybów.

Po mimo trudności występujących na co dzień w Naszej pracy znajdujemy liczne powody do zadowolenia. Z nieustanną troską przebudowujemy strukturę drzewostanów z jednogatunkowych borów sosnowych na stabilniejsze drzewostany wielogatunkowe, wprowadzając sukcesywnie min. buka zwyczajnego i dęba bezszypułkowego.

Na terenie leśnictwa znajdują się dwa jeziora: Łękińskie oraz Przyłękińskie. Jeziora te połączone są Kanałem Łękińskim, na którym w 2000r. został sztucznie wybudowany zbiornik retencyjny.

Żukowo 1
77-220 Koczała

Podleśniczy Waszewski Grzegorz, tel. 668 005 690

Od 2014 roku funkcję leśniczego leśnictwa Rudka pełni Grzegorz Majkowski, który godnie kontynuuje pracę swoich poprzedników, którymi byli:

• Kostecki Justyn 1948 – 1952 r.

• Wantke Witold 1952 – 1955 r.

• Młodzik Jerzy 1958 – 1959 r.

• Mrotek Stanisław 1960 r.

• Finke Stanisław do 1962 r.

• Wojciechowicz Władysław od 1962 r.

• Ławrynowicz Stanisław 1968 – 1987 r.

• Frąckowski Włodzimierz, który na stanowisku leśniczego w leśnictwie Rudka przepracował ponad 26 lat. Funkcję leśniczego łączył z pasją jaką było rzeźbiarstwo. Jego prace można zobaczyć  na terenie całego kraju. Podsumowując twórczość artystyczną a także jej wkład  w rozwój powiatu Starosta Człuchowski, w roku 2002, wpisał go do honorowej księgi „Zasłużonych dla powiatu człuchowskiego".

Śp. leśniczy Włodek Frąckowski. Zapraszamy do obejrzenia GALERII z pracami Pana Włodka.

Największą pasją leśniczego Grzegorza Majkowskiego jest myślistwo. Zamiłowanie to rozwija od wielu lat na terenie Obrębu Rudawa. Gospodaruje tu koło łowieckie „Oszczep", w którym pełni funkcję łowczego.

Leśniczy z upolowanym odyńcem.

Powierzchnia leśnictwa Rudka wynosi 1652,50 ha . Sosna zwyczajna jest podstawowym gatunkiem występującym na tym terenie.

W obszarze leśnictwa znajduje się Jezioro Przyłękińskie i Jezioro Płociczno oraz rzeka Kuśnia.

W okresie wakacyjnym odbywają się tu spływy kajakowe. Las przyciąga również wielu miłośników grzybów i zbieraczy jagód.

W pobliżu leśniczówki znajduje się Jezioro Płociczno. Latem jest to idealne miejsce odpoczynku. Nad jego brzegiem zarówno okoliczni mieszkańcy, jak i przyjezdni chętnie spędzają czas.

Mimo uciążliwej drogi dojazdowej, która mogłaby odstraszyć nawet największych miłośników przyrody, odwiedzają nas nietypowi goście. Ten, przedstawiony na poniższym zdjęciu zagraniczny przybysz, dostał przydomek „Julian" i spędził z nami blisko dwa tygodnie.

Szop pracz – niecodzienny gość w leśnictwie Rudka.

Otoczenie lasów, pięknego jeziora i szeroko rozumianej natury, sprawia, iż miejsce to jest szczególnie przyjazne. Cisza, spokój oczarowują wszystkich, którzy znaleźli się w tej okolicy. Każdy kto potrzebowałby chwili wytchnienia, zapewne znajdzie je właśnie tutaj. Nie sposób wymienić wszystkich walorów tego miejsca, trudno je również opisać.

Czas płynie tu wolniej, a życie różni się od tego, które prowadzi się w większych miejscowościach. Spora odległość od innych domostw sprawia, iż człowiek czuje się tutaj jak na końcu świata, jednak jest to jeden z piękniejszych końców świata jakie widziały ludzkie oczy…

Leśniczy Dawid Krauze (z lewej) z robotnikiem leśnym (Rafał Skiba) ustalają na mapie miejsca, które ze względu na występowanie rzadkich roślin wymagają szczególnej ochrony.

W leśnictwie Wiśnica jest wiele stanowisk z chronionymi roślinami. Na zdjęciu bór sosnowy z widliczem cyprysowym.

W leśnictwie Wiśnica prowadzone są badania nad jakością potomstwa sosny w zależności od miejsca, z którego zostały zebrane nasiona. W historii leśnictwa poniżej można odlaneźć zdjęcie z założenia uprawy leśnej. Klikając na link można podejrzeć jak doświaczenie wygląda w mapach gogle: LINK

Od początku 2023 roku leśnictwo Uroczysko wróciło do historczynej nazwy Wiśnica. Na mapach widać, że Uroczysko funkcjonowało od 2013 do 2022 roku.

Historia leśnictwa Uroczysko przed 2023 rokiem:

Od lewej strony leśniczy leśnictwa Uroczysko Jacek Rudnik oraz emerytowany leśniczy Tadeusz Płaszewski

Emerytowany Leśniczy Tadeusz Płaszczewski.

W leśnictwie Uroczysko gro czasu pochłaniają prace związane z pozyskaniem i wywozem drewna. Jednak leśniczy chętnie angażuje się w prace hodowlane i badawcze, czego przykładem jest założona tu w 2011r. powierzchnia badawcza.

W 2015 r  Instytut Badawczy Leśnictwa założył w Leśnictwie Uroczysko kolejną powierzchnię do testowania jakości naszych sosen.

Posadzono drzewka pochodzące z Gdańsko – Szczecineckiego regionu testowania.

Leśnictwo Uroczysko jest położone w centrum Nadleśnictwa Niedźwiady. Jego regularny kształt oraz stanowiące granice drogi asfaltowe ułatwiają prowadzenie gospodarki leśnej.

Większość obszaru porastają iglaste bory pełniące głównie cele gospodarcze, jednak zgodnie z nazwą występują tu prawdziwe leśne uroczyska.

Rzeka Ruda - dzieli leśnictwo Uroczysko na dwie nierówne części.

Krajobraz został urozmaicony przez budowę zbiornika retencyjnego.

W miejscowości Suszka znajduje się pomnik przyrody – okazały dąb, który na cześć byłego dyrektora Zygmunta Kaczmarka otrzymał imię: „ZYGMUNT".

W jego cieniu odsłonięto w 2011 roku pamiątkowy kamień.

Niedźwiady
77-220 Koczała

Mówiąc o lasach Nadleśnictwa Niedźwiady nie można pominąć miejsca gdzie wszystko się zaczyna – Gospodarstwa Nasienno-Szkółkarskiego. Jest to królestwo Pana Rafała Gwizdały – leśniczego do spraw szkółkarstwa.

Tak leśniczy opisuje swoją codzienną pracę:

Najbardziej nie lubię tych chwil, gdy czekamy na przymrozek. Rury deszczowni pozłączane, termometry na miejscach, wszyscy czujnie śpią, a mnie trapi refleksja: jak radzili sobie moi poprzednicy? Za Piotrka Stasiukiewicza, ja jako podleśniczy deszczowałem, Wiesław Świątkowski trochę mroził, Pana Eugeniusza Manthej, wcześniejszego zastępcę i nauczyciela młodych leśników w Warcinie, praktycznie nie znałem.  Henryk Kulas był tu krótko - 2 lata, zaraz po swoim bracie Mieczysławie, który tworzył podwaliny tej szkółki. Często się zastanawiałem co, w 1979 roku kiedy powstawała Szkółka Zespolona Załęzie w Niedźwiadach, kierowało „założycielami" przy wyborze tego miejsca. Długość okresu wegetacyjnego 190 dni, porównywalnie jak w Suwałkach, czy długość okresu bezprzymrozkowego około 90 dni, ( Śnieżka około 62 dni)?

Na pewno na wybór miejsca  miał wpływ łatwy dostęp do wody z 15 ha Jeziora Rosko Duże oraz bliskość rąk do pracy w Załęziu, Bielsku, Koczale. Warto pamiętać, że jeszcze w końcówce lat 90-tych, kiedy szkółka wydawała ponad 7 mln szt. sadzonek, wiosną pracowało tu ponad 40 osób, a szkółkarz miał do pomocy nie ocenioną panią Marię Naumowicz. Zaczynaliśmy od 8 kwater i powierzchni produkcyjnej 5,80 ha, a dzisiaj produkujemy na powierzchni 8,31 ha, na 10 kwaterach. Do tego hodujemy sadzonki na potrzeby Nadleśnictw Trzebielino i Warcino na podstawie zawartych umów wieloletnich i zaspokajamy potrzeby odbiorców indywidualnych i innych, wydając rocznie w teren 3,5 mln zielonych istnień.

            Nie bez znaczenia są też warunki glebowe. Piaski luźne i piaski słabo gliniaste, to optimum technologiczne dla szkółki. Choćby lało i trzy dni, to i tak czwartego dnia można wchodzić z pielęgnacją. Inaczej było w Klosnowie u Zbyszka Krzemienia mojego pierwszego nauczyciela szkółkarstwa. Czteroletniego dęba czerwonego wyjmowało się stojąc po kolana w błocie.

            Z poprzednim zastępcą panem Januszem Szrederem zaczęliśmy proces „odbudowy" i przez 9 lat sukcesywnie szkółka została doposażona. Najpierw remont grodzeń i przejazdowej przechowalni sadzonek, potem system nawadniania namiotów foliowych,  modernizacja parku maszynowego, no i w końcu modernizacja systemu nawadniania szkółki. Będzie „Pan miał'' – mówił - nową wydajniejszą studnię,  w pełni automatyczny agregat, komputer nawodnieniowy, czujki temperaturowe, a stary zestaw pompowy  jako skansen dla wycieczek dzieciaków zostawimy. Tak powiedział – tak dzisiaj już jest.

            Szczególną dumą leśniczego Szkółkarza są mikoryzy na sadzonkach. Po utworzeniu nowej kwatery w 1990 roku – mówi Pan Rafał- pozostały zwały wykarczowanych pni i gałęzi, z którymi nie wiadomo co było robić. Postanowiliśmy je rozdrobnić i po wstępnym przekompostowaniu wprowadzić na kwatery. Na początku efekt był niewidoczny, ale wystarczyło zaprzestać w 2-3 roku zabiegów spulchniania, a owocniki: maślaków, podgrzybków, borowików pojawiały się jak po deszczu. Podczas oceny stanu mikoryz pracownicy Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku z zachwytem podziwiali efekty tego prostego i skutecznego zabiegu.

            Czasami pracę na szkółce porównuję do pracy sapera. Wystarczy przegapić jeden ranek, a dorobek całego roku zostaje zmrożony na „tabakę". Dlatego zawsze z wielką ulgą spoglądam na wschód słońca nad szkółką, nie tak widowiskowy jak nad morzem , ale oznacza on, że pozostało już tylko 2-3 godziny deszczowania. Wygraliśmy, temperatura idzie do góry, można będzie się zająć „normalną pracą".